Clement to James, the lord, and the bishop of bishops, who rules Jerusalem, the holy church of the Hebrews, and the churches everywhere excellently rounded by the providence of God, with the elders and deacons, and the rest of the brethren, peace be always.

Chapter I.-Peter's Martyrdom.

Be it known to you, my lord, that Simon, who, for the sake of the true faith, and the most sure foundation of his doctrine, was set apart to be the foundation of the Church, and for this end was by Jesus Himself, with His truthful mouth, named Peter, the first-fruits of our Lord, the first of the apostles; to whom first the Father revealed the Son; whom the Christ, with good reason, blessed; the called, and elect, and associate at table and in the journeyings of Christ; the excellent and approved disciple, who, as being fittest of all, was commanded to enlighten the darker part of the world, namely the West, and was enabled to accomplish it,-and to what extent do I lengthen my discourse, not wishing to indicate what is sad, which yet of necessity, though reluctantly, I must tell you,-he himself, by reason of his immense love towards men, having come as far as Rome, clearly and publicly testifying, in opposition to the wicked one who withstood him, that there is to be a good King over all the world, while saving men by his God-inspired doctrine, himself, by violence, exchanged this present existence for life.

Chapter II.-Ordination of Clement.

But about that time, when he was about to die, the brethren being assembled together, he suddenly seized my hand, and rose up, and said in presence of the church: "Hear me, brethren and fellow-servants. Since, as I have been taught by the Lord and Teacher Jesus Christ, whose apostle I am, the day of my death is approaching, I lay hands upon this Clement as your bishop; and to him I entrust my chair of discourse, even to him who has journeyed with me from the beginning to the end, and thus has heard all my homilies-who, in a word, having had a share in all my trials, has been found stedfast in the faith; whom I have found, above all others, pious, philanthropic, pure, learned, chaste, good, upright, large-hearted, and striving generously to bear the ingratitude of some of the catechumens. Wherefore I communicate to him the power of binding and loosing, so that with respect to everything which he shall ordain in the earth, it shall be decreed in the heavens. For he shall bind what ought to be bound, and loose what ought to be loosed, as knowing the role of the Church. Therefore hear him, as knowing that he who grieves the president of the truth, sins against Christ, and offends the Father of all. Wherefore he shall not live; and therefore it becomes him who presides to hold the place of a physician, and not to cherish the rage of an irrational beast."

Chapter III.-Nolo Episcopari.

While he thus spoke, I knelt to him, and entreated him, declining the honour and the authority of the chair. But he answered: "Concerning this matter do not ask me; for it has seemed to me to be good that thus it be, and all the more if you decline it. For this chair has not need of a presumptuous man, ambitious of occupying it, but of one pious in conduct and deeply skilled in the word of God. But show me a better than yourself, who has travelled more with me, and has heard more of my discourses, and has learned better the regulations of the Church, and I shall not force you to do well against your will. But it will not be in your power to show me your superior; for you are the choice first-fruits of the multitudes saved through me. However, consider this further, that if you do not undertake the administration of the Church, through fear of the danger of sin, you may be sure that you sin more, when you have it in your power to help the godly, who are, as it were, at sea and in danger, and will not do so, providing only for your own interest, and not for the common advantage of all. But that it behoves you altogether to undertake the danger, while I do not cease to ask it of you for the help of all, you well understand. The sooner, therefore, you consent, so much the sooner will you relieve me from anxiety.

Chapter IV.-The Recompense of the Reward.

"But I myself also, O Clement, know the griefs and anxieties, and dangers and reproaches, that are appointed you from the uninstructed multitudes; and these you will be able to bear nobly, looking to the great reward of patience bestowed on you by God. But also consider this fairly with me: When has Christ need of your aid? Now, when the wicked one has sworn war against His bride; or in the time to come, when He shall reign victorious, having no need of further help? Is it not evident to any one who has even the least understanding, that it is now? Therefore with all good-will hasten in the time of the present necessity to do battle on the side of this good King, whose character it is to give great rewards after victory. Therefore take the oversight gladly; and all the more in good time, because you have learned from me the administration of the Church, for the safety of the brethren who have taken refuge with us.

Chapter V.-A Charge.

"However, I wish, in the presence of all, to remind you, for the sake of all, of the things belonging to the administration. It becomes you, living without reproach, with the greatest earnestness to shake off all the cares of life, being neither a surety, nor an advocate, nor involved in any other secular business. For Christ does not wish to appoint you either a judge or an arbitrator in business, or negotiator of the secular affairs of the present life, lest, being confined to the present cares of men, you should not have leisure by the word of truth to separate the good among men from the bad. But let the disciples perform these offices to one another, and not withdraw you from the discourses which are able to save. For as it is wicked for you to undertake secular cares, and to omit the doing of what you have been commanded to do, so it is sin for every layman, if they do not stand by one another even in secular necessities. And if all do not understand to take order that you be without care in respect of the things in which you ought to be, let them learn it from the deacons; that you may have the care of the Church always, in order both to your administering it well, and to your holding forth the words of truth.

Chapter VI.-The Duty of a Bishop.

"Now, if you were occupied with secular cares, you should deceive both yourself and your hearers. For not being able, on account of occupation, to point out the things that are advantageous, both you should be punished, as not having taught what was profitable, and they, not having learned, should perish by reason of ignorance. Wherefore do you indeed preside over them without occupation, so as to send forth seasonably the words that are able to save them; and so let them listen to you, knowing that whatever the ambassador of the truth shall bind upon earth is bound also in heaven, and what he shall loose is loosed. But you shall bind what ought to be bound, and loose what ought to be loosed. And these, and such like, are the things that relate to you as president.

Chapter VII.-Duties of Presbyters.

"And with respect to the presbyters, take these instructions. Above all things, let them join the young betimes in marriage, anticipating the entanglements of youthful lusts. But neither let them neglect the marriage of those who are already old; for lust is vigorous even in some old men. Lest, therefore, fornication find a place among you, and bring upon you a very pestilence, take precaution, and search, lest at any time the fire of adultery be secretly kindled among you. For adultery is a very terrible thing, even such that it holds the second place in respect of punishment, the first being assigned to those who are in error, even although they be chaste. Wherefore do you, as elders of the Church, exercise the spouse of Christ to chastity (by the spouse I mean the body of the Church); for if she be apprehended to be chaste by her royal Bridegroom, she shall obtain the greatest honour; and you, as wedding guests, shall receive great commendation. But if she be caught having sinned, she herself indeed shall be cast out; and you shall suffer punishment, if at any time her sin has been through your negligence.

Chapter VIII.-"Do Good Unto All? "

"Wherefore above all things be careful about chastity; for fornication has been marked out as a bitter thing in the estimation of God. But there are many forms of fornication, as also Clement himself will explain to you. The first is adultery, that a man should not enjoy his own wife alone, or a woman not enjoy her own husband alone. If any one be chaste, he is able also to be philanthropic, on account of which he shall obtain eternal mercy. For as adultery is a great evil, so philanthropy is the greatest good. Wherefore love all your brethren with grave and compassionate eyes, performing to orphans the part of parents, to widows that of husbands, affording them sustenance with all kindliness, arranging marriages for those who are in their prime, and for those who are without a profession, the means of necessary support through employment; giving work to the artificer, and alms to the incapable.

Chapter IX.-"Let Brotherly Love Continue."

"But I know that ye will do these things if you fix love into your minds; and for its entrance there is one only fit means, viz., the common partaking of food.2 Wherefore see to it that ye be frequently one another's guests, as ye are able, that you may not fail of it. For it is the cause of well-doing, and well-doing of salvation. Therefore all of you present your provisions in common to all your brethren in God, knowing that, giving temporal things, you shall receive eternal things. Much more feed the hungry, and give drink to the thirsty, and clothing to the naked; visit the sick; showing yourselves to those who are in prison, help them as ye are able, and receive strangers into your houses with all alacrity. However, not to speak in detail, philanthropy will teach you to do everything that is good, as misanthropy suggests ill-doing to those who will not be saved,

Chapter X.-"Whatsoever Things are Honest."

"Let the brethren who have causes to be settled not be judged by the secular authorities; but let them by all means be reconciled by the elders of the church, yielding ready obedience to them. Moreover, also, flee avarice, inasmuch as it is able, under pretext of temporal gain, to deprive you of eternal blessings. Carefully keep your balances, your measures, your weights, and the things belonging to your traffic, just. Be faithful with respect to your trusts. Moreover, you will persevere in doing these things, and things similar to these, until the end, if you have in your hearts an ineradicable remembrance of the judgment that is from God. For who would sin, being persuaded that at the end of life there is a judgment appointed of the righteous God, who only now is long-suffering and good,3 that the good may in future enjoy for ever unspeakable blessings; but the sinners being found as evil, shall obtain an eternity of unspeakable punishment. And, indeed, that these things are so, it would be reasonable to doubt, were it not that the Prophet of the truth has said and sworn that it shall be.

Chapter XI.-Doubts to Be Satisfied.

"Wherefore, being disciples of the true Prophet, laying aside double-mindedness, from which comes ill-doing, eagerly undertake well-doing. But if any of you doubt concerning the things which I have said are to be, let him confess it without shame, if he cares for his own soul, and he shall be satisfied by the president. But if he has believed rightly, let his conversation be with confidence, as fleeing from the great fire of condemnation, and entering into the eternal good kingdom of God.

Chapter XII.-Duties of Deacons.

"Moreover let the deacons of the church, going about with intelligence, be as eyes to the bishop, carefully inquiring into the doings of each member of the church, ascertaining who is about to sin, in order that, being arrested with admonition by the president, he may haply not accomplish the sin. Let them check the disorderly, that they may not desist from assembling to hear the discourses, so that they may be able to counteract by the word of truth those anxieties that fall upon the heart from every side, by means of worldly casualties and evil communications; for if they long remain fallow, they become fuel for the fire. And let them learn who are suffering under bodily disease, and let them bring them to the notice of the multitude who do not know of them, that they may visit them, and supply their wants according to the judgment of the president. Yea, though they do this without his knowledge, they do nothing amiss. These things, then, and things like to these, let the deacons attend to.

Chapter XIII.-Duties of Catechists.

"Let the catechists instruct, being first instructed; for it is a work relating to the souls of men. For the teacher of the word must accommodate himself to the various judgments of the learners. The catechists must therefore be learned, and unblameable, of much experience, and approved, as you will know that Clement is, who is to be your instructor after me. For it were too much for me now to go into details. However, if ye be of one mind, you shall be able to reach the haven of rest, where is the peaceful city of the great King.

Chapter XIV.-The Vessel of the Church.

"For the whole business of the Church is like unto a great ship, bearing through a violent storm men who are of many places, and who desire to inhabit the city of the good kingdom. Let, therefore, God be your shipmaster; and let the pilot be likened to Christ, the mate4 to the bishop, and the sailors to the deacons, the midshipmen to the catechists, the multitude of the brethren to the passengers, the world to the sea; the foul winds to temptations, persecutions, and dangers; and all manner of afflictions to the waves; the land winds and their squalls to the discourses of deceivers and false prophets; the promontories and rugged rocks to the judges in high places threatening terrible things; the meetings of two seas, and the wild places, to unreasonable men and those who doubt of the promises of truth. Let hypocrites be regarded as like to pirates. Moreover, account the strong whirlpool, and the Tartarean Charybdis, and murderous wrecks, and deadly founderings, to be nought but sins. In order, therefore, that, sailing with a fair wind, you may safely reach the haven of the hoped-for city, pray so as to be heard. But prayers become audible by good deeds.

Chapter XV.-Incidents of the Voyage,

"Let therefore the passengers remain quiet, sitting in their own places, lest by disorder they occasion rolling or careening. Let the midshipmen give heed to the fare. Let the deacons neglect nothing with which they are entrusted; let the presbyters, like sailors, studiously arrange what is needful for each one. Let the bishop, as the mate, wakefully ponder the words of the pilot alone. Let Christ, even the Saviour, be loved as the pilot, and alone believed in the matters of which He speaks; and let all pray to God for a prosperous voyage. Let those sailing expect every tribulation, as travelling over a great and troubled sea, the world: sometimes, indeed, disheartened, persecuted, dispersed, hungry, thirsty, naked, hemmed in; and, again, sometimes united, congregated, at rest; but also sea-sick, giddy, vomiting, that is, confessing sins, like disease-producing bile,-I mean the sins proceeding from bitterness, and the evils accumulated from disorderly lusts, by the confession of which, as by vomiting, you are relieved of your disease, attaining healthful safety by means of carefulness.

Chapter XVI.-The Bishop's Labours and Reward.

"But know all of you that the bishop labours more than you all; because each of you suffers his own affliction, but he his own and that of every one. Wherefore, O Clement, preside as a helper to every one according to your ability, being careful of the cares of all. Whence I know that in your undertaking the administration, I do not confer, but receive, a favour. But take courage and bear it generously, as knowing that God will recompense you when you enter the haven of rest, the greatest of blessings, a reward that cannot be taken from you, in proportion as you have undertaken more labour for the safety of all. So that, if many of the brethren should hate you on account of your lofty righteousness, their hatred shall nothing hurt you, but the love of the righteous God shall greatly benefit you. Therefore endeavour to shake off the praise that arises from injustice, and to attain the profitable praise that is from Christ on account of righteous administration."

Chapter XVII.-The People's Duties.

Having said this, and more than this, he looked again upon the multitude, and said: "And you also, my beloved brethren and fellow-servants, be subject to the president of the truth in all things, knowing this, that he who grieves him has not received Christ, with whose chair he has been entrusted; and he who has not received Christ shall be regarded as having despised the Father; wherefore he shall be cast out of the good kingdom. On this account, endeavour to come to all the assemblies, lest as deserters you incur the charge of sin through the disheartening of your captain. Wherefore all of you think before all else of the things that relate to him, knowing this, that the wicked one, being the more hostile on account of every one of you, wars against him alone. Do you therefore strive to live in affection towards him, and in kindliness towards one another, and to obey him, in order that both he may he comforted and you may be saved.

Chapter XVIII.-"As a Heathen Man and a Publican.

"But some things also you ought of yourselves to consider, on account of his not being able to speak openly by reason of the plots. Such as: if he be hostile to any one, do not wait for his speaking; and do not take part with that man, but prudently follow the bishop's will, being enemies to those to whom he is an enemy, and not conversing with those with whom he does not converse, in order that every one, desiring to have you all as his friends, may be reconciled to him and be saved, listening to his discourse. But if any one remain a friend of those to whom he is an enemy, and speak to those with whom he does not converse, he also himself is one of those who would waste the church. For, being with you in body, but not with you in judgment, he is against you; and is much worse than the open enemies from without, since with seeming friendship he disperses those who are within."

Chapter XIX.-Installation of Clement.

Having thus spoken, he laid his hands upon me in the presence of all, and compelled me to sit in his own chair. And when I was seated, he immediately said to me: "I entreat you, in the presence of all the brethren here, that whensoever I depart from this life, as depart I must, you send to James the brother of the Lord a brief account of your reasonings from your boyhood, and how from the beginning until now you have journeyed with me, hearing the discourses preached by me in every city, and seeing my deeds. And then at the end you will not fail to inform him of the manner of my death, as I said before. For that event will not grieve him very much, when he knows that I piously went through what it behoved me to suffer. And he will get the greatest comfort when he learns, that not an unlearned man, or one ignorant of life-giving words, or not knowing the rule of the Church, shall be entrusted with the chair of the teacher after me. For the discourse of a deceiver destroys the souls of the multitudes who heat."

Chapter XX.-Clement's Obedience.

Whence I, my lord James, having promised as I was ordered, have not failed to write in books by chapters the greater part of his discourses in every city, which have been already written to you, and sent by himself, as for a token; and thus I despatched them to you,5 inscribing them "Clement's Epitome of the Popular Sermons of Peter." However, I shall begin to set them forth, as I was ordered.

Co to jest lichwa?

O lichwie możemy poczytać w biblii (za biblią tysiąclecia):
Wj 22 (II Mojżeszowa):
24 Jeśli pożyczysz pieniądze ubogiemu z mojego ludu, żyjącemu obok ciebie, to nie będziesz postępował wobec niego jak lichwiarz i nie każesz mu płacić odsetek.

Tutaj już mamy pewien obraz, ktoś kto jest ubogi, jeśli mu się pożycza i bierze odsetki, to jest się lichwiarzem. Jak widać w biblii nie ma słowa "małych odsetek", a po prostu odsetek.

Idąc dalej, możemy przeczytać kolejne rzeczy (za biblią tysiąclecia):
Kpł 25 (III Mojżeszowa):
35 Jeżeli brat twój zubożeje i ręka jego osłabnie, to podtrzymasz go, aby mógł żyć z tobą przynajmniej jak przybysz lub osadnik. 36 Nie będziesz brał od niego odsetek ani lichwy. Będziesz się bał Boga swego i pozwolisz żyć bratu z sobą. 
37 Nie będziesz mu dawał pieniędzy na procent. Nie będziesz mu dawał pokarmu na lichwę.

Tutaj już widzimy trochę więcej szczegółów, jak widać z poprzedniego, lichwiarz bierze lichwę (zatem jakąś opłatę za pożyczenie), ale też odsetki, bo zgodnie z pismami to robi lichwiarz.

Też wiemy, z innego miejsca:

20 Nie będziesz żądał od brata swego odsetek z pieniędzy, z żywności ani odsetek z czegokolwiek, co się pożycza na procent.

Pytanie zatem, kto jest moim bratem? 

Z ewangelii Mateusza wiemy, że (Mt 23):
8 Otóż wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście.

Podsumujmy zatem, co do tej pory mamy:
Z ewangelii wiemy, że wszyscy jesteśmy braćmi, a od brata nie możemy brać ani odsetek, ani opłat, jak pożyczamy mu, bo jest w trudnej sytuacji i musi pożyczyć.
I nie ma znaczenia, co pożyczamy, mogą to być zarówno pieniądze, jak i jedzenie lub cokolwiek co się pożycza za opłatą lub odsetkami.
I nie ma wpływu jaka jest wysokość odsetek, czy opłat. Wszystko to pobiera lichwiarz zgodnie z biblią.

Czy wynajmujący mieszkanie jest biblijnym lichwiarzem ?

Wg definicji biblijnej, jeśli ktoś pożycza coś, co inny potrzebuje i musi mieć, a później i tak musi zwrócić, to to jest lichwa.
Zatem pomimo, iż prawnie nie nazywa się to lichwą, biblijnie jest to lichwą. 
Czy sprawiedliwe jest, aby ktoś, kto czegoś nie ma, płacił komuś kto ma, tylko dlatego, że on nie ma, a ta druga osoba ma? 
Czyli bogaty się bogaci kosztem biednego, który ubożeje i dlatego to jest złe.

W Izajasza 58, możemy przeczytać:

6 Czyż nie jest raczej ten post, który wybieram: rozerwać kajdany zła, rozwiązać więzy niewoli, wypuścić wolno uciśnionych i wszelkie jarzmo połamać;
7 dzielić swój chleb z głodnym, wprowadzić w dom biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziać i nie odwrócić się od współziomków.

Zatem jeśli ktoś ma mieszkanie i może je użyczyć, to powinien biblijnie pomóc ludziom ubogim, a nie dorabiać się na nich.

Ktoś mógłby powiedzieć, że zbierał całe życie i teraz mu się to należy

Zatem pytanie, czy jeśli ktoś zbierał całe życie na karabin, to przez fakt, że zbierał tak długo, może uczynić niewolnikiem innych, aby oddawali mu np. połowę wypłaty?

Niektórzy mówią, że Judeochrześcijanie zniknęli, bo zintegrowali się z chrześcijaństwem pawłowym

Obawiam się, że nie całkiem jest to prawda, choć pewnie część tak. Ale aby zrozumieć sytuację w jakiej znaleźli się judeochrześcijanie, trzeba wcześniej dowiedzieć się, jak wyglądało życie w czasach, kiedy judeochrześcijanie byli jeszcze bardzo aktywni.

Papierki lakmusowe na judeochrześcijan

Wbrew temu, co można się nauczyć, choćby czytając list do Galatów (Gal 1), gdzie Paweł mówi (za biblią tysiąclecia):

"7 Innej jednak Ewangelii nie ma: są tylko jacyś ludzie, którzy sieją wśród was zamęt i którzy chcieliby przekręcić Ewangelię Chrystusową. 8 Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy - niech będzie przeklęty!"

Nazarejczycy, nie mogli nikogo przeklinać, tak jak to robi Paweł w swoim odłamie. A to dlatego, że człowiek jest Stworzony na Obraz Boga, ale nie każdy jest na Jego podobieństwo. 
Dlatego też przeklinając Obraz Boga, przeklinalibyśmy Tego, na Którego Obraz został człowiek uczyniony.

Wiedzieli o tym Żydzi, którzy chcieli odizolować pierwotnych chrześcijan ze swoich grup, a zrobili to za pomocą swoistego "papierka lakmusowego". Dodali oni do 18 błogosławieństw tzw. Amidy "kolejne". Dodane "błogosławieństwo" (Birkat haMinim), które tak na prawdę było przekleństwem na Nazarejczyków i "heretyków". Jak wiecie, Nazarejczyk nie mógł nikogo przeklinać, zatem łatwo było poznać, kto jest Nazarejczykiem, bo nie mógł wypowiedzieć tego "błogosławieństwa".

Tak Żydzi wykluczali Nazarejczyków ze swoich Synagog i napiętnowali ich, ale z czasem tworzyli oni swoje Żydowskie społeczności.

W IV wieku judeochrześcijanie pod wpływem "świętego" soboru, stali się mniejszością i zniknęli - taka jest częsta narracja, czasem dodając, że pewnie mieli coraz mniej posłuchu i coraz więcej osób wierzyło w "prawdziwe" chrześcijaństwo pawłowe.

Przeczytajmy, jak konwersje omawiali historycy chrześcijańscy i muzułmańscy , bo i tam wspomniano o swoistym "papierku lakmusowym" na judeochrześcijan i metodach zaświadczania o "poprawności" wiary, które dość "skutecznie" przekonywały wątpiących.

Eutychiusz z Aleksandrii, był patriarchą Aleksandrii w X wieku i napisał roczniki, które zostały przetłumaczone na j. włoski przez Bartolomeo Pirone, tam możecie zobaczyć jak on opisuje tamten okres czasu (rozdział 11, sekcja 20, s. 203):

"20. Król Konstantyn wydał rozkaz, aby żaden Żyd nie mieszkał w Jerozolimie ani przez nią nie przechodził, a także nakazał uśmiercić wszystkich, którzy odmówili zostania chrześcijanami (58). Wielu pogan i Żydów przyjęło wówczas wiarę chrześcijańską, a chrześcijaństwo zakorzeniło się wszędzie. Następnie powiedziano królowi Konstantynowi, że Żydzi zostali chrześcijanami z obawy przed śmiercią, ale nadal praktykują swoją religię. Król powiedział: „Skąd będziemy wiedzieć?” Paweł, patriarcha Konstantynopola, powiedział: „Tora zabrania [jedzenia] wieprzowiny i z tego powodu Żydzi nie jedzą mięsa. Rozkaż, aby poderżnięto gardła świniom, aby mięso zostało ugotowane i podane członkom tej społeczności. W ten sposób odkryjesz, że wszyscy, którzy odmawiają jedzenia, są nadal związani ze swoją religią”. Król Konstantyn odpowiedział. „Ale jeśli Tora zabrania świni, dlaczego wolno nam jeść jej mięso i zmuszać innych do jedzenia go?”. Patriarcha Paweł odpowiedział: „Wiedzcie, że Chrystus, nasz Pan, uchylił wszystkie przepisy Tory i dał nam nowe prawo, którym jest Ewangelia. Powiedział w Ewangelii Świętej: „Nie wszystko, co wchodzi do ust, kala człowieka (i miał na myśli każdy pokarm). To, co kala człowieka, to właśnie to, co wychodzi z jego ust” (59), tj. głupota i niegodziwość, i wszystko, co jest podobne do tego. Apostoł Paweł powiedział tak w swoim pierwszym liście do Koryntian: „Pokarm jest dla żołądka, a żołądek dla pokarmu, ale Bóg zniszczy jedno i drugie” (60). I jest również napisane w Dziejach Apostolskich: „Piotr, przywódca Apostołów, był w mieście Jafa (61) w domu garbarza imieniem Szymon. O szóstej godzinie dnia wyszedł na taras domu, aby się modlić, lecz głęboki sen go ogarnął i ujrzał otwarte niebo. Z nieba zobaczył płaszcz zstępujący na ziemię, w którym znajdowały się wszelkiego rodzaju czworonożne, dzikie zwierzęta, stworzenia latające i ptaki niebieskie, i usłyszał głos mówiący: „O Piotrze, wstań, zabij i jedz”. Piotr odpowiedział: „O Panie, nigdy nie jadłem niczego nieczystego”. Ale głos powiedział po raz drugi: „Jedz, co Bóg oczyścił, nie uważaj za nieczyste”. Głos powtórzył to trzy razy. Wtedy płaszcz został zabrany z powrotem do nieba”. (62) Piotr był zdumiony i zastanawiał się, co to znaczy. Z powodu tej wizji i z powodu tego, co Chrystus, nasz Pan, powiedział w Ewangelii Świętej, Piotr i Paweł nakazali nam jeść mięso każdego czworonożnego zwierzęcia, a zatem nie jest złe jedzenie wieprzowiny lub jakiegokolwiek innego zwierzęcia”. Następnie król nakazał mu zabić świnie, ugotować mięso i położyć je przy drzwiach kościołów w całym swoim królestwie w Niedzielę Wielkanocną. Każdemu wychodzącemu z kościoła dano kęs wieprzowiny, a tych, którzy odmówili jej zjedzenia, zabito. Tak więc w tej sytuacji zginęło wielu Żydów. Konstantyn wzniósł mur wokół Bizancjum i nazwał je Konstantynopolem. Było to w trzydziestym roku jego panowania. Helena, matka Konstantyna, zmarła w wieku osiemdziesięciu lat. Konstantyn panował przez trzydzieści dwa lata i zmarł. Żył w sumie przez sześćdziesiąt pięć lat.Pozostawił troje dzieci. Pierwszemu nadał imię Constantine, drugiemu nadał imię swojego ojca Constantius, a trzeciemu Constans (63). Konstantynowi dał miasto Konstantynopol, Konstancjuszowi Antiochię, Syrię i Egipt, a Konstansowi Rzym."

Podobną informację można znaleźć w tekście do którego dotarł prof. Shlomo Pines („The Jewish Christians of the Early Centuries of Christianity According to a New Source”, Shlomo Pines, Jerusalem 1966, s.31):

"Następnie trzystu osiemnastu mężczyzn zebrało się w Nicei i sformułowało symbol wiary, który został przyjęty i uznany za obowiązkowy przez Konstantyna. Ludzie, którzy się z nim nie zgadzali, zostali zabici, a wyznania wiary różniące się od niego zostały stłumione. W ten sposób ludzie, którzy wyznawali religię Chrystusa, zaczęli czynić wszystko, co naganne: czcili krzyż, przestrzegali rzymskich obrzędów religijnych i jedli wieprzowinę. Ci, którzy jej nie jedli, zostali zabici. Konstantyn kontynuował przez pięćdziesiąt lat zabijanie ludzi, którzy nie czcili krzyża i nie wierzyli w boskość Jezusa; w ten sposób religia, którą faworyzował, została skonsolidowana."

Pierwszy z przytoczonych powyżej cytatów referuje do Dziejów Apostolskich napisanych przez ucznia Pawła. W tym miejscu warto wspomnieć, że Judeochrześcijanie nie używali tychże pism (Dziejów Apostolskich) uważając nauki i pisma pochodzące od Pawła za zwodzenie. Natomiast Prawo Boże (w tym to, do którego referuje Paweł w Rz 7,7 i które znosi w swoich listach) nie przestało ich obowiązywać.

Warto mieć na uwadze, że judeochrześcijanie sprzeciwiając się ówczesnej władzy niejednokrotnie narażali i tracili swoje życie. Woleli oni bowiem Prawo Boże, ponad prawo ludzkie.

Paweł z Tarsu uczył, by przede wszystkim słuchać władzy (list do rzymian 13):

1 Każdy niech będzie poddany władzom, sprawującym rządy nad innymi. Nie ma bowiem władzy, która by nie pochodziła od Boga, a te, które są, zostały ustanowione przez Boga. 2 Kto więc przeciwstawia się władzy - przeciwstawia się porządkowi Bożemu. Ci zaś, którzy się przeciwstawili, ściągną na siebie wyrok potępienia.
3 Albowiem rządzący nie są postrachem dla uczynku dobrego, ale dla złego. A chcesz nie bać się władzy? Czyń dobrze, a otrzymasz od niej pochwałę. 4 Jest ona bowiem dla ciebie narzędziem Boga, [prowadzącym] ku dobremu. Jeżeli jednak czynisz źle, lękaj się, bo nie na próżno nosi miecz.

Oznacza to, że Paweł sugeruje, że trzeba być bezwzględnie posłusznym władzy (nie można się sprzeciwiać) i lękać się, bo nie na darmo ma miecz.
Aby odpowiedzieć sobie, czy to jest prawda, wystarczy przywołać w pamięci np. władzę Hitlera, wg słów Pawła powinniśmy słuchać go i być mu podporządkowani, tym samym mordować na rozkaz (nie można się sprzeciwiać) etc.
Jeśli by Bóg kochał morderców, to kto byłby sprawiedliwym sędzią?

Judeochrześcijanie podążali za Słowem Pana Jeszua, które można znaleźć w biblii chrześcijan pawłowych - Mt 10 (za biblią tysiąclecia):

28 Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle.

Dlatego bojąc się bardziej Boga, ich ciała były zabijane mieczem, którym straszył Paweł.

W tym miejscu warto jeszcze raz podkreślić, iż judeochrześcijanie nie odrzucili słów Pawła, bowiem nie były one nawet przez nich rozpatrywane (Paweł uważany był za zwodziciela, który nie był apostołem, zniósł Prawo Boże, a wzmocnił prawo ludzkie).

Konstantyna wychwalanego władcy, który wprowadził "Chrześcijaństwo" w cesarstwie, myślę, że najlepiej podsumowuje zdanie Voltaire ("Philosophical Dictionary", artykuł "Constantine"):
"Miał teścia, którego zmusił do powieszenia się; miał szwagra, którego kazał udusić; miał dwunasto- lub trzynastoletniego bratanka, któremu kazał poderżnąć gardło; miał najstarszego syna, którego ściął; miał żonę, którą kazał udusić w łaźni. Stary galijski autor powiedział, że „lubił robić czysty dom”."

Dodatkowe ciekawostki:
Pewne informacje, jak Żydzi (w tym judeochrześcijanie) byli traktowani w cesarstwie można znaleźć w:
https://en.wikipedia.org/wiki/Timeline_of_antisemitism

Pewne sugestie, dlaczego mało mamy pism z innej strony, niż chrześcijaństwa pawłowego:
https://en.wikipedia.org/wiki/Book_burning
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_book-burning_incidents

A dlaczego nie ma za dużo informacji o zbrodniach, to chyba historia już nam odpowiedziała wiele razy.

Moralność

Obecnie wiele osób definiuje na nowo moralność. Jak wiemy, moralność mówi nam co jest dobre, co jest złe. Definiowanie moralności sugeruje, że mogą istnieć różne moralności, a co za tym idzie różne definicje co jest dobre, a co jest złe.
Zbadajmy zatem temat, czy istnieje moralność subiektywna, czy też jest to twierdzenie fałszywe?

Moralność subiektywna

Moralność subiektywna niby definiuje co jest dobre, a co jest złe. Zatem wielu ludzi mogłoby definiować różne rodzaje tego co jest dobre, a co złe. Ale nie może być coś zarówno dobrym jak i złym, bo jest to sprzeczność, a prawda nie jest sprzeczna, a coś co jest dobre nie może być w tym samym czasie złym.
Zatem definiowanie moralności w oparciu o swoje definicje dobrego i złego, będące subiektywną definicją jest fałszywą moralnością. Bo np. pytając o kradzież, złodziej mógłby odpowiedzieć, że jest dobra, bo on chciał mieć, a ofiara, że to jest złe, bo jest ofiarą. Więc przy definicji co jest moralne nie można się posiłkować własnymi definicjami, a trzeba bazować na faktach. Fakty, czyli zgodność z rzeczywistością, albo inaczej prawdą.
Z faktów wynika, że moralność subiektywna jest fałszywa, bo nie może być wielu rzeczywistości, które są sprzeczne i opisują tą samą rzeczywistość.
Jeśli zatem ktoś mówi, że jest moralność subiektywna, to kłamie, ktoś ma zasady, które mogą być zgodne w mniejszym, lub większym stopniu z prawdziwą moralnością, ale jednak nie są moralnością, jeśli choć w jednym punkcie są niezgodne z moralnością.

A co z definicją dobrego i złego?

Definicja dobrego i złego, jest jedna, a inne to są po prostu kogoś zasady, które w mniejszym, lub większym stopni "udają" moralność, aby przykryć obłudę, bądź realizować pewne cele.

Ale wiele osób definiuje własną moralność

Tak, wiele osób podjęło się definiowania co jest moralne, ale podobnie jak są osoby, które wierzą w rzeczy, które przeczą rzeczywistości. To, że wierzą w pewne rzeczy, a są wbrew faktom, oznacza, że nie akceptują rzeczywistości, a nie to, że trzeba odrzucić fakty.

Ale oni mówią, że mądrość jest istotna

Tak, istotna jest mądrość, ale mądrość bazuje na prawdzie i faktach, a nie na fałszu. Jeśli ktoś bazuje na fałszu, nie jest mądry.

A co w takim razie jest moralne?

Moralne jest to co jest dobre, a dobre jest to co jest sprawiedliwe, ale sprawiedliwość bazowana jest na prawdzie, bo sprawiedliwość bazowana na fałszu nie jest sprawiedliwością, a jeśli to nie jest sprawiedliwe, to nie może być dobre.

Skąd wiemy co jest prawdziwe

Syn Boży pouczył nas co jest prawdziwe, dlatego religia Nazarejczyków jest religią Prawdy.

Daj jakiś przykład moralności bazującej na sprawiedliwości i prawdzie

Bardzo uproszczony przykład:
Jeśli ktoś ukradł coś i twierdzi, że należy to do niego i zawsze było jego, to wiemy, że nie mówi prawdy, a na fałszu nie można bazować sprawiedliwości, zatem nie jest sprawiedliwe jego zachowanie, jeśli nie jest sprawiedliwe wiemy, że nie jest dobre.
Czyli na tym prostym przykładzie widzimy, że kradzież jest zła.